Particratie en versnippering beschadigen ons land gevoelig
De voorzitter van de N-VA heeft, in zijn onmetelijke wijsheid, aangekondigd dat hij wat graag met de PS wil onderhandelen over een nieuwe ronde staatshervorming. “Wij willen het land splitsen”, verklaarde hij. Een stoutmoedig en bizar plan in een land waar de meerderheid van de bevolking helemààl niet vraagt om een splitsing, ook niet in het noorden. We betalen al vele jaren de tol voor een opeenstapeling van regionaliseringen die allemaal werden bedacht door politieke meester-tovenaars.
Al die staatshervormingen zouden het land ten goede komen, zo werd de brave burgers altijd voorgehouden. Niets is minder waar natuurlijk. Versnippering troef, en het hele land lijdt daaronder. Aan politieke mandaten en posten geen gebrek in dit land, maar wat helpt dat de Belgische belastingbetaler vooruit?
Een deel van onze politieke klasse en sommige Wetstraatwatchers krijgen maar niet genoeg van de regionaliseringswaanzin. Ze maken er als het ware een Olympische discipline van. Altijd opnieuw willen ze een nieuwe stap zetten, tot er natuurlijk niets meer te splitsen valt. Hoe kan België daar baat bij ondervinden? Waarom zouden de Belgen daar in ’s hemelsnaam beter van worden?
Zonnepanelen en PFOS
Neem nu de situatie in Vlaanderen. Daar hadden we bijvoorbeeld het debacle van de zonnepanelen. Nu weer het PFOS-milieuschandaal, ook geen toonbeeld van goed bestuur, integendeel. In dat schandaal staan tal van bewindslieden klaar om de Zwarte Piet naar de anderen toe te schuiven. De openbaarvervoermaatschappij De Lijn, wordt die zo goed bestuurd? Ja, zo goed zelfs dat de doorsnee gebruiker van De Lijn steen en been klaagt en de dienstverlening sinds jaren ziet aftakelen. In het Covid-19-dossier wordt er momenteel (eindelijk en gelukkig maar) stevig gevaccineerd, maar in 2020 lieten de regionale regeringen op dat vlak meer dan één steek vallen.
Uit peilingen blijkt dat de meeste Belgen er de voorkeur aan geven om één systeem van gezondheidszorg en 1 minister van Volksgezondheid te hebben. In plaats van de janboel die er nu is. De VRT constateerde, nog niet zo lang geleden, dat er veel meer Nederlandstalige Belgen zijn die vragende partij zijn om te herfederaliseren dan medeburgers die nog meer regionalisering voorstaan. Het aantal aanhangers van een splitsing van België blijft klein, ook al bewegen N-VA en VB hemel en aarde om al hun kiezers te presenteren als fans van separatistisch gedachtegoed – wat natuurlijk niet overeenstemt met de werkelijkheid. De kinderbijslagen zijn, spijtig genoeg, geregionaliseerd, maar zijn de kinderen in dit land daar beter van geworden? Neen. De bevolking vroeg ook nooit om geregionaliseerde kinderbijslagen.
Zelfde verlangens
De pleitbezorgers van nog meer regionalisering (of separatisme) beweren graag dat Noord en Zuid in dit land fundamenteel andere dingen willen. Een interessante bewering, maar ze is vaak op drijfzand gebaseerd. Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat de Belgen, overal in dit land, over bijna alle thema’s zeer gelijkaardig denken. De communautaire kloof wordt graag gecultiveerd in de Wetstraat, maar bij de bevolking is daar weinig van te merken – zolang de burgers niet worden opgejut door bepaalde politici en partijen. De burger wil een fatsoenlijke job, een leefbaar inkomen, een goede gezondheidszorg, een aanvaardbaar pensioen, onderwijs voor de kinderen, een gerechtelijk apparaat dat functioneert. Die verlangens verschillen niet al naargelang iemand Nederlands, Frans of Duits spreekt.
Er zijn absoluut punten die vatbaar zijn voor verbetering als we kijken naar het overheidsapparaat in dit land. Het kan meer dan eens beter, efficiënter, vakkundiger, klantvriendelijker, meer op maat van de burger met noden. Alleen hoeven we daarvoor niet in het wilde weg te regionaliseren. Steeds meer Belgen zijn het dure en vermoeiende communautaire circus beu. Ze begrijpen niet waarom dit land met 11,5 miljoen inwoners zoveel regerinkjes en parlementjes nodig heeft, en ze hebben ook zeker niet het gevoel dat heel dat labyrint ergens toe dient. Tenzij dan om een aantal politici lekker warm onder de wol te stoppen natuurlijk.
Positief project
Laten we samen werk maken van een positief toekomstproject voor heel het land. Projecten bedenken om minder florissante zones aan nieuwe bedrijven te helpen. Laten we onze openbare omroepen de opdracht geven om veel meer aandacht te geven aan héél ons land, in plaats van zich op te sluiten in een beperkte regionale logica.
Laten we ons gezond verstand gebruiken en in grote mate herfederaliseren, wars van communautaire rancunes en oprispingen die de gemiddelde Belg niets opleveren. Milieu, mobiliteit, economie, exportbeleid, kinderbijslagen, verkeersbeleid enzovoort: opportuniteiten genoeg om eindelijk tot degelijk beleid te komen voor àlle inwoners van dit land, zonder communautaire fixaties. Moet het echt regionaal voor bijvoorbeeld onderwijs en cultuur? Alla, het zij zo dan. Maar het belang van alle Belgen moet voorop staan, niet de agenda van splitsers en separatisten die nooit van hun wij-zij-denken verlost zullen geraken.
Paul Bosmans
Voorzitter vzw BE2030-United for Belgium
Ter staving van wat er onder de burgers leeft:
18.000 doden of 50 jaar uitvluchten
De Belgische politieke partijen en hun mandatarissen in de regering ontlopen al 50 jaar de problemen waarmee ons land te kampen heeft. Al 50 jaar lang onttrekken zij zich aan hun verantwoordelijkheid als bestuurders door deze onttrekking te verbergen achter een communautair betoog.
In plaats van de uitdagingen van het land aan te pakken, in plaats van de echte behoeften van de bevolking te behartigen, hebben de politieke partijen er vijftig jaar lang voor gekozen om de Belgen te laten geloven dat de bron van het probleem de andere gemeenschappen was. De acties die ze hebben ondernomen, bestonden er meestal in om de Belgen tegen elkaar op te zetten door communautaireverschillen aan te halen.
Hierdoor werd de steeds groter wordende splitsing van onze instellingen gerechtvaardigd. Door “de andere” de schuld te geven van hun wanbeleid, hebben onze politici zichzelf vrijgesproken van de gevolgen van hun handelen (of gebrek aan handelen).
In België wordt elke crisis gevolgd door een verdere ontmanteling van het land.
Vandaag hebben we te maken met een nieuwe crisis, en de chaos is het gevolg is van vijftig jaar uitvluchten. De burger ziet machteloos de constitutionele ondergang die de politieke partijen ons nalaten. Met elke crisis doet ons land het minder goed dan zijn buren en zijn inwoners betalen steeds een veel zwaardere prijs.
Deze vaststelling, die voor vele waarnemers, in België en in het buitenland, duidelijk is, slaagt er nog steeds niet in om de blindheid van bepaalde politici te doorbreken. In het licht van het huidige debacle pleiten ze nog steeds voor hetzelfde recept dat het land naar dit debacle heeft gebracht. Zelfs op deze tragische momenten heeft hun bijzondere agenda voorrang op het algemeen belang. Bij de vorming van de laatste regering was de prioriteit niet, om maatregelen te nemen om de bevolking te beschermen, maar om maandenlang te kibbelen over het delen van privileges en het aankondigen van een nieuwe ontmanteling van ons land in 2024 onder de naam “staatshervorming”.
Reactie
Gelukkig reageren steeds meer Belgen, patriotten, gewone burgers, mensen met gezond verstand, op deze suïcidale stormloop en komen ze samen, via tal van verenigingen, die pleiten voor een doeltreffend beheer van ons land.
Een crisis toont het belang aan van eenheid van bevelvoering, een hiërarchie tussen de verschillende niveaus van macht en solidariteit. Het toont aan hoe belangrijk het is om voorrang te geven aan competentie en niet aan cliëntelisme en vriendjespolitiek. Het toont aan dat degelijkheid en goed bestuur in de plaats moeten komen van zelfgenoegzaamheid.
Ons land heeft een project nodig voor de toekomst. Een ambitieus project dat mensen samenbrengt. Het is met dit ideaal dat vele burgers uit heel België samenkomen binnen BE2030 met het doel om hun ongenoegen te uiten over het huidig bestuur van het land. BE2030 wil visibiliteit geven aan de stille meerderheid van onze landgenoten.
Paul Bosmans
December 2020